Chapter Two

○ m u s i c ○

Ciemnooki chłopak kroczył przez zacienione uliczki Londynu. Ubrany w czarną, skórzaną  kurtkę i czarne spodnie wydawał się osobą z którą nie warto zaczynać, tym bardziej że od kilku dni usilnie próbował zapomnieć o nocnych koszmarach. 

Rozejrzał się wokół własnej osi, by sprawdzić czy nikt za nim nie idzie. Smyknął zwinnie w stronę dużych drzwi od na pozór opuszczonej chaty. Wewnątrz jednak można usłyszeć było głośną kłótnię i pojękiwanie. Powolnym krokiem ruszył w stronę miejsca gdzie krzyki stawały się coraz głośniejsze.

- Kto tam?! – gdy stara podłoga zaskrzypiała jakiś męski głos warknął ostrzegawczym głosem w którym można było wyczuć pewnego rodzaju strach.

Zayn wyłonił się zza ściany dzielącej pokój od korytarza i przebiegł wzrokiem po brudnym pomieszczeniu z zaciekami na ścianach i wonią stęchlizny.

- Malik… - powiedział do siebie, a jego głos nieco się uspokoił. Ponownie przeniósł swój wzrok na osobę z którą wcześniej prowadził zaciętą konwersację.

Tą osobą okazała się dziewczyna o długich tlenionych włosach, ubrana w przykrótką, czarną sukienkę. Oplotła spojrzeniem młodego chłopaka, który stał tam gdzie wcześniej. Uśmiechnęła się do niego  uwodzicielsko i oblizała wargę pokrytą błyszczykiem.

- Samara! – krzyknął wysoki mężczyzna o krzaczastych brwiach i mrocznym spojrzeniu. – Pogodamy później, a teraz wyjdź! – warknął podchodząc do niej i ściskając jej ramię. Dziewczyna pisnęła i wyrwała swoją rękę z objęć posyłając mu pełne złości i wyższości spojrzenie. Mężczyzna parsknął śmiechem i klepnął ją w tyłek.

Dziewczyna przyspieszyła kroku i przechodząc obok bruneta spojrzała na niego oblizując palec i szepcąc nieme mruczenie. Zayn uśmiechnął się pod nosem i z tyłka blondynki przeniósł wzrok na grupkę starszych od niego mężczyzn.

- Co młody… Niezła, nie? – zagadał ten o krzaczastych brwiach i uśmiechnął się dumnie, myśląc o dziewczynie jak o jego własności. Brunet kiwnął głową, choć w duchu przyznał, że z kobietami niskiej inteligencji nigdy się nie spotka.

- Co cię tu sprowadza? – zapytał rzeczowym tonem przygruby facet o zielonych oczach o imieniu Lee.

- Potrzebuję kasy… - powiedział tonem wręcz bez jakichkolwiek uczuć. Chłopak nieco starszy od niego z tatuażami na rękach parsknął wrednym śmiechem.

- Każdy by chciał. – powiedział złośliwie i zmierzył go wzrokiem pełnym pogardy.

- Andrew nie odzywaj się nie pytany. – warknął do niego władczym tonem  Lee i uśmiechnął się cwaniacko do Zayn’a – A więc chłopcze potrzebujesz pieniędzy? – powtórzył zagadkowym i pełnym udawanej łagodności tonem.

Brunet zirytowany jego osobą kiwnął głową.

- Wiesz, że w tym świecie nic nie ma za darmo. – zaczął z parszywym uśmieszkiem na twarzy – Ale…- przerwał na chwilę obserwując kątem oka chłopaka. – Ale mógłbyś coś zrobić… Bardzo pożytecznego oczywiście. – lekko się zaśmiał ale po chwili przybrał posępny wyraz twarzy.

- Zrobię wszystko. – powiedział Ciemnooki chłopak widząc jak gruby mężczyzna tak jakby czeka na potwierdzenie o pilnym potrzebowaniu kasy.

- To nic trudnego… - zaczął i wyciągnął ze starego biurka jakiś pognieciony papierek. – Musisz przyprowadzić tutaj tę osóbkę. – szepnął tajemniczym tonem i podał zagięte zdjęcie.

Brunet rozwinął skrawek papieru i ujrzał młodą, nie więcej szesnastoletnią dziewczynę o ciemnych włosach i uśmiechniętej twarzy. Odniósł dziwne wrażenie Deja Vu, tak jakby ją już gdzieś widział. Był ciekaw co taka dziewczyna mogła zrobić tym zbirom, ale odgarnął te myśli i schował zdjęcie do kieszeni kurtki.

- Ale, żeby nie było tak łatwo chłopcze… - przerwał głuchą ciszę Lee. – Dziewczyna ma o niczym nie wiedzieć, ma nikt o niczym nie wiedzieć… - warknął chłodno podkreślając poszczególne słowa. – Andrew prześle ci wszystkie potrzebne informacje na twoją komórkę. – powiedział już bardziej delikatnym tonem pełnym przesłodzonej sztuczności.

- Co chcecie jej zrobić? - wyrwało mu się lecz pożałował swojej ciekawości. 

Lee wraz z innymi zaśmiali się spoglądając na niego jak na wariata. 

- Malik, Malik, Malik... - westchnął głęboko ten o krzaczastych brwiach. - Mamusia cię nie nauczyła, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła? 

- Jasne... - warknął Zayn i odwrócił się chcąc wyjść z tego ciemnego i brudnego pomieszczenia. 

- Jeśli się nie wywiążesz z zadania... - krzyknął jeden by brunet się zatrzymał, jednak Zayn nie odwrócił się lecz jedynie przystanął na chwilę w pozycji gotowej do wysłuchania słów Lee. - Jeśli się nie wywiążesz... wiesz... - przerwał na chwilę - Lepiej żeby ci to sprawnie poszło, bo chcąc nie chcąc ja wręcz nienawidzę gdy ktoś łamie obietnicy i wtedy staję się hmm... bardzo nerwowy. 

Ciemnooki splunął obok siebie i wyszedł trzaskając drzwiami od rozpadającej się chaty. Wiedział, że już nie może się cofnąć, ale to nawet dobrze. Lubił ryzykować. Potrzebna była mu kasa. Nie obchodziło go co z tą dziewczyną zrobią, choć w głębi czuł pewnego rodzaju złość. Musiał niezauważalnie na kilka dni zniknąć. Wiedział, że przyjaciele nie wiedzą o jego drugiej stronie medalu. ' I niech tak zostanie..' pomyślał i przyspieszył kroku w stronę wyznaczonego celu.

No coś się zaczyna dziać ;) (chyba o.o) Dziękuję za komentarze i za cierpliwość. Jak widzicie nie będzie to opowiadanie z One Direction Real, czyli chłopcy nie są sławni. ( być może w trzeciej/drugiej części będą, zobaczymy). Co sądzicie o fabule? Zaciekawiła Was? Coś poprawić, ująć?

W ogóle czy mam pisać dalej?... 

10 komentarzy = nowy rozdział